Columns Annelies Galle

Dit wilde ik niet voor mijn kinderen, waarvan er eentje in mijn buik al genoeg van mee had gekregen, mijn man en familie, maar bovenal wilde ik het niet meer voor mijzelf. Ik wilde mij niet meer zo voelen. Ik, degene die altijd nuchter was en niet begreep hoe vast iemand kan lopen met zichzelf. Wat dat betreft is deze periode een enorme leerschool geweest en in mijn slechtste periodes ook wel karma genoemd. De praktijkondersteuner stelde meteen voor om in therapie te gaan bij Annelies. Ik was te murw en wanhopig om veel tegenstand te bieden en zo werd Annelies gebeld. Zo eerlijk en duidelijk als Annelies toen was en bleef bij het hele proces, gaf ze aan dat ze mij eerst wilde spreken en dat ik uit moest gaan van een jaar. Dat laatste was wel even slikken, ik dacht meer aan een paar maand… maximaal.

Het gesprek met Annelies was verhelderend en eerlijk. Ik voelde mij gehoord, er was wat aan te doen en ik moest mijzelf ook gaan inzetten middels groepstherapie. Wat was ik gespannen voor die eerste sessie en de volgende en de volgende. Dat heeft wel een tijdje geduurd voordat ik voldoende durfde te vertellen. In mijn hoofd bleef de stem duidelijk zeggen: wat zullen ze wel niet denken? Denken ze ook net als ik dat ik het niet kan wat ik graag wil?

Annelies heeft een duidelijk beeld van hoe zij groepstherapie vindt werken, gestoeld op onderzoek en jarenlange ervaring. Onder andere houdt dat in dat ik luister naar anderen, dat ik reageer op anderen vanuit mijn gevoel en niet vanuit dat ik de ander vertelt hoe ik het zou oplossen of hebt opgelost. Maar ook dat ik zelf deel en ontvang wat anderen tegen mij zeggen. Groepstherapie is de meeste tijd heel dynamisch en door het gemêleerde gezelschap met ieder zijn/haar eigen achtergrond een toegevoegde waarde. Nu ik de therapie heb afgerond kan ik zeggen, dat het van tijd tot tijd een uitdaging was. Mijzelf geconfronteerd zien worden met mijn gedachten en gevoelens was pittig. Liefst wilde ik het soms niet doen en koos voor de veilig weg van geen inbreng hebben. Annelies schroomde dan niet om dat tegen mij te zeggen. Dat ik mijzelf stagneer in mijn proces. Pijnlijk maar o zo waar. Dat was wat ik waardeerde in Annelies. Ze liet mij altijd in mijn waarde en met respect gaf ze mij een duw om verder te gaan. Om verder te kijken dan mijn angsten en gevoelens. Verder te kijken naar wat ik wilde bereiken in de therapie.

Annelies prikkelde mij van tijd tot tijd ook door mij aan te spreken op dat ik mijzelf meer mocht laten gelden in de positieve zin van het woord. Doordat ze dit deed, leerde ik dat ik mocht zeggen wat ik vond en kon ik in de groep leren om een groep aan te spreken op het gedrag wat er in groepsvorm soms was. Doordat ik langer dan het gevreesde jaar groepstherapie heb gehad, was ik onderdeel van meerdere groepen. Als de groep veranderde vond ik dat nooit prettig. Het vertrouwde raakte weg en er moest weer vertrouwen worden gestopt in het nieuwe. Nu, op het moment dat ik dit schrijf, zie ik juist de waarde in van al die groepen. Al die groepen hebben mij stukje bij beetje weer wat van mijzelf teruggegeven.

De verschillende groepen gaven mij uitdaging, omdat ik steeds opnieuw moest vertellen waarom ik in de groep zat en soms ook hoe lang al. Anderzijds hielp de groep mij met mijn angsten en dwanggedachten/-handelingen. Soms doordat ik anderen trof met soortgelijke problematiek en soms juist doordat er iemand tussen zat, die er helemaal geen ervaring mee had. Het eerste was fijn om te merken dat ik niet alleen bent (hoe triest ook dat het zo is), maar vooral het tegenovergestelde was helpend. Doordat een ander er niks mee had, kon ik veel meer mijn gevoel terugpakken en daarnaast mijn realistische denken toepassen over wat ik deed. Deze combinatie maakte dat ik nu kan zeggen dat ik enorme stappen heb gemaakt in mijn herstel. Op stressvolle momenten merk ik dat ik gevoelig ben voor mijn dwang, tegelijkertijd ben ik bewust van mijn gevoeligheid ervoor. Dat is voor mij waardevol doordat ik het dan kan benoemen aan derden. Meestal is dat al genoeg. En ook hier is Annelies eerlijk in. Het zal altijd mijn zwakke plek blijven. Het is aan mij wat ik ermee doe. Maak ik het weer groot of blijft het alleen een gedachte en kan ik weer verder.

Mocht ik ooit weer hulp nodig hebben, dan neem ik opnieuw contact met Annelies op voor (groeps)therapie. En mocht ze dan met pensioen zijn, dan zoek ik net zo lang tot ik eenzelfde soort setting vind. De geborgenheid van een groep gun ik iedereen. In mijn omgeving sprak ik soms over de groep als een soort vriendengroep, die ik één keer in de week zie en verder niet spreek of zie. Zo zie ik ze nog steeds en zal ik ze blijven koesteren. In de groep heb ik gedeeld zoals ik dat niet doe bij mij vrienden, omdat ik weet dat het veilig en onvoorwaardelijk is. Zij hebben mij mede geholpen te geloven in mijzelf en laten zien dat ik ertoe doe. Dat gun ik jou ook. Mocht je nog twijfelen en het eng/spannend vinden, dan zeg ik je hier vanuit de grond van mijn hart: Spring in het diepe, erken de angst en gun jezelf groepstherapie. Je gaat er wat aan hebben als jij het jezelf toestaat.

Marloes

Drs. Annelies Galle
GZ psycholoog, trainer en coach
Vosmanskamp 16
7433 EZ Schalkhaar
0570-624359