Wat mij zorgen baart is dat ik deze houding ook heb ten opzichte van mijn kinderen die al jaren op zichzelf wonen. Ik spreek ze nauwelijks en dat voelt niet goed. Steeds neem ik mij voor ze te bellen, wat ik dan telkens weer uitstel.
Dit gedrag is niet nieuw. Als klein kind zat ik liever in mijn zandbak dan dat ik met een vriendje afsprak. Het aantal vrienden dat ik had gedurende de lagere school, middelbare school en tijdens de studie is op één hand te tellen.
In mijn eerste baan kwam ik al snel in een leidinggevende functie terecht. Een groot deel van mijn tijd besteedde ik aan overleg en vergaderingen. Het maakte me niet echt blij, het putte me uit. Een paar keer per jaar meldde ik mij ziek en bleef ik een paar dagen in bed liggen ‘om bij te tanken’. Ik heb bij verschillende bedrijven gewerkt omdat ik dacht dat de werkomgeving het probleem was. Het soort werk: ‘managen’ bleef nagenoeg hetzelfde. De andere werkomgevingen gaven geen verbetering.
Uiteindelijk kwam ik met een burnout thuis te zitten en werd er een outplacement traject gestart. De doelstelling was werk te vinden dat goed bij mij past.
Tijdens het outplacementtraject heb ik ook gesprekken met een psycholoog en start ik een traject bij een psychotherapeut. Het verschaft mij veel inzicht over mijzelf. Ook wordt er een lichte vorm van autisme gediagnostiseerd.
Het outplacementtraject mondt uit in een carrièreswitch. Ik laat het ‘managen’ achter mij en ga als zzp’r met mijn handen werken. Dit was altijd al een hobby van me.
95% van de tijd werk ik alleen en hoef ik geen gesprekken te voeren met anderen, wat mij goed bevalt, het put mij niet meer uit.
Wat niet veranderd is, is mijn houding ten opzichte van sociale contacten. Het is voor mij niet moeilijk om gesprekken te voeren, ik denk ook niet dat mijn autistische kenmerken hier een rol spelen, het zit immers niet in de ‘uitvoering’ van de gesprekken.
Ik mis de intrinsieke motivatie om contacten te ‘onderhouden’, voor de ‘gezelligheid’ bij iemand op de koffie te gaan of een verjaardag te vieren.
Ik leg de vraag neer bij Annelies. Het kost niet veel tijd om te concluderen dat ik introvert ben. Het is me nu duidelijk geworden dat mijn hier beschreven realiteit dus niet alleen te verklaren is door mijn autistische kenmerken. Hiermee vallen veel zaken op z’n plek. Ik voel me een compleet mens, al wijk ik af van ‘de norm’ die extravert meer ‘normaal’ vindt.
David
