Voor ik begon met therapie bij Praktijk Uit de Plooi, had ik vaak het gevoel dat ik mezelf door een strenge, negatieve lens bekeek. Emoties vond ik lastig te voelen en nog moeilijker om te uiten. Ik hield ze liever verborgen omdat ik niet goed wist hoe ik ermee om moest gaan.
Thuis voelde ik me alleen en niet begrepen. ik had het gevoel dat ik alles alleen moest doen. Echter door middel van therapie ben ik in gaan zien dat niemand thuis praatte met elkaar en we daar een weg in moesten vinden. Daarnaast was er frustratie binnen het gezin door mijn middelen gebruik. Omdat ik niet praatte verloor ik mezelf in het gebruik van deze middelen. Door hier hulp voor te krijgen en erover te praten zijn we stappen aan het zetten richting de goede weg.
Ook liep ik met mijn dagelijkse bezigheden volledig vast. Werk ging niet meer, school ging niet meer, maar ook de dagelijkse taken lukten me niet meer. Dit heb ik aangegeven bij Annelies en zo zijn we er op uitgekomen om testen te doen omtrent adhd. Sinds ik hier mee bezig ben en daar vermoeden van is, valt alles op zijn plek en is het gevoel dat ik gek werd en stuk minder geworden.
In de veilige ruimte van de therapie leerde ik dat mijn emoties er gewoon mochten zijn, zonder oordeel. Langzaamaan, met begeleiding en geduld, durfde ik mijn emoties toe te laten en begon ik ze te zien als iets wat er mag zijn, in plaats van als iets wat ik moet wegdrukken. Annelies leerde me inzien dat mijn gevoelens niet iets waren om te onderdrukken, maar juist iets om te erkennen en te voelen.
Door die ruimte te creëren, groeide ook mijn eigenwaarde. Ik begon mezelf te zien als iemand die waardevol is. Niet ondanks mijn emoties, maar dankzij het feit dat ik ze durf te voelen en te accepteren.
Ik leerde ook om dingen realistisch te bekijken. In het verleden kon ik van iets een enorm groot punt maken, zelfs een drama. Nu gebruik ik wat ik geleerd heb: is iets een drama, is het levensbedreigend? Kan ik er nu wat mee of kan ik het uitstellen? Is er een oplossing voor en zo ja wat kan dan een eerste stap zijn? Meestal kan ik het daarna parkeren en als ik dan de volgende dag kijk, is de angel eruit en is het grootste probleem meestal voorbij.
Ik ben me aan het oriënteren op ander werk en heb inmiddels passend werk gevonden. Ik heb me opgegeven om mijn HBO studie af te maken. Het contact met mijn ouders verloopt stukken prettiger dan in het verleden, veel minder gespannen sfeer en we kunnen nu goed praten met elkaar. Ook het contact met mijn vriendin loopt nu goed. Ik heb weer zin in het leven en de middelen die ik gebruikte heb ik niet meer nodig om me zogenaamd goed te voelen.
Jorrit
